آبشار تیرکن (هفت آبشار)

در خطه شمال کشور عزیزمان ایران، در روستای تیرکن (در دهستان درازکلا) و مرز میانی شهرستان سواد کوه و بابل، در میان جنگل انبوه لفور، هفت آبشار کوچک و بزرگ قرار دارند که آن ها را با نام هفت آبشار سواد کوه می شناسند. این آبشارها به هفت آبشار تیرکن هم معروف هستند.

معرفی هفت آبشار تیرکن| موهبتی در دل جنگل

در خطه شمال کشور عزیزمان ایران، در روستای تیرکن (در دهستان درازکلا) و مرز میانی شهرستان سواد کوه و بابل، در میان جنگل انبوه لفور، هفت آبشار کوچک و بزرگ قرار دارند که آن ها را با نام هفت آبشار سواد کوه می شناسند. این آبشارها به هفت آبشار تیرکن هم معروف هستند.

 برای آن که به اصلی ترین و دیدنی ترین آبشار از این مجموعه ی هفت تایی برسید، باید یک پیاده روی دلچسب را در جنگل پشت سر بگذارید. در مراتع کالبکوشت  و در طی یک مسیر 3 کیلومتری، 7 آبشار کوچک و بزرگ را خواهید دید. در نهایت به آبشار اصلی که از همه بزرگ و زیباتر است می رسید که ارتفاعی در حدود 9 متر دارد و در پایین دست خود حوضچه ای را به وجود آورده است؛ حوضچه ای که بر زیبایی جنگل و طراوت آن افزوده است.

این منطقه با زیبایی های منحصربفردش شما را به سوی خود فرا می خواند تا ساعتی خوش برایتان رقم بزند...

آبشار تیرکن در استان مازندران واقع است. هفت آبشار در روستای تیرکن، در مراتع کالبکوشت و بخش بابلکنار شهرستان بابل قرار دارد. هفت آبشار ارتفاعی در حدود ۹ متر دارد. این منطقه شامل ۷ آبشار کوچک است که به آبشارهای تیرکن شهرت دارند. برای رسیدن به آبشار باید ایتدا به روستای تیرکن رفت که مسیر آسفالته دارد و از آنجا تا مجموعه آبشارها در حدود ۲ ساعت پیاده روی در شیب ملایم است. آبشار اصلی که به آبشار تیرکن شهرت دارد حوضچه کوچکی ایجاد کرده است. مجموعه آبشار در مسیری به طول ۳ کیلومتر در دل جنگلهای درازکلا واقع شده اند. برای دسترسی به روستای تیرکن و هفت آبشار ابتدا به بابلکنار، سپس درازکلا، جاده سمت راست پادگان و سپس روستای تیرکن خواهد بود.
مرتع کالبکوشت به مساحت حدود ۲۰۰هزار متر مربع یکی از مراتع بسیار زیبای روستای تیرکن می باشد از جنوب به ونوشکتی و پلنگ کلی ،از شمال به کراتکتی و نسوم سره ،از غرب به خال بن و از شرق به پلنگ کلی محدود می شود.و راههای ارتباطی جنگلی به این مرتع از ۴ مسیر میسر است . گونه های درختی مناطق جنگلی مرتع کالبکوشت به ترتیب کمیت رویش عبارتند از:کهلو،ممرز،توسکا،کراد،ازگل،انجیلی،افرا، وولی،نمدار،ملج،شیردار،…که گونه های ملج نمدار و وولی به دلیل بیماری کرم درختخوار از بین رفته اند. از جمله عوامل بروز این کرم شیوع نوعی علف به نام “نخش علف”(علف بد) بوده است که با اشغال شمال ایران از سوی روس ها در دهه های گذشته شیوع یافت و آنها از این علف وارداتی به عنوان قوت اسبان استفاده می کردند که بذر ان به سبب رشد سریع و سرطان گونه تقریبا تمام جنگلهای مناطق شمال کشور را فرا گرفته است